Na długie jesienne i zimowe wieczory...

zachęcam do wspólnych zabaw i gier rodzinnych:

Panic lab
Pierwszy gracz rzuca czterema kośćmi, z których trzy określają odpowiednio kolor, kształt i wzór ameby; a czwarta "laboratorium", z którego uciekła ameba oraz kierunek jej ucieczki.
Od tego momentu wszyscy gracze grają jednocześnie. Wśród rozłożonych w koło kart z amebami oraz laboratoriami, uczestniczy muszą odnaleźć laboratorium wskazane przez kość i poruszać się w kierunku ucieczki poszukiwanej ameby. Wygrywa osoba, która jako pierwsza dotknie odpowiedniego obrazka z poszukiwaną amebą. Następnie wszyscy gracze sprawdzają czy znaleziona została właściwa ameba, a szczęśliwy znalazca w nagrodę otrzymuje żeton zwycięstwa. Osoba, która jako pierwsza zgromadzi pięć takich żetonów wygrywa grę.

Sabotażysta

Gracze wcielają się w rolę kopaczy poszukujących bryłek złota w głębokich tunelach wijących się w trzewiach góry albo w sabotażystów, którzy na każdym kroku utrudniają pracę kopaczom. Członkowie obu grup powinni wspierać się wzajemnie. Jeżeli kopacze zdołają przebić tunel do skarbu, otrzymują nagrodę w postaci bryłek złota, podczas gdy sabotażyści odchodzą z pustymi rękoma. Jednak, jeśli kopacze poniosą porażkę, nagrodę zgarniają sabotażyści.

Wygrywa gracz, który po zakończeniu trzeciej rundy posiada najwięcej bryłek złota.

Mastermind
Gra planszowa przeznaczona dla dwóch osób, polegająca na odgadnięciu przez jednego z uczestników kodu ułożonego przez drugiego gracza. 

LABIrynt
To uniwersalna gra logiczna dla graczy powyżej 6. roku życia. Charakteryzuje się prostymi zasadami, ale mocno aktywizuje wszystkich graczy, w którą jednocześnie może grać nawet 35 osób.
Grając w LABIrynt dzieci nabywają i utrwalają umiejętność orientacji na płaszczyźnie. Uczestnicząc w rozgrywce ćwiczą też koncentrację, logiczne myślenie, przewidywanie i wyciąganie wniosków. Dorosłym, którzy sięgną po LABIrynt, gra dostarczy wiele emocji i umożliwi intelektualną rywalizację, ponieważ wymusza skupienie, podzielność uwagi przy kontrolowaniu ruchów swoich przeciwników oraz przewidywaniu posunięć tak, aby samemu jak najszybciej dojść do celu. Jest w niej duża losowość, która generuje zaskakujące sytuacje a każda rozgrywka jest niepowtarzalna.

Story Cubes
To prosta w założeniach gra, która dostarczy masę radości, stanowiąc przy tym doskonały trening pomysłowości i wyobraźni. Story Cubes to (w zależności od wariantu) dziewięć sześciennych kostek, z których każda zawiera na ściankach odmienny zestaw ilustracji.

Po wyrzuceniu wszystkich kostek rozpoczyna się swoje opowiadanie od słów: "Dawno, dawno temu..." lub "Pewnego razu...". Następnie kontynuuje  się historię w oparciu o dziewięć obrazów, które przedstawiają kostki. Można zacząć od dowolnego obrazka, najlepiej jednak od tego, który jako pierwszy przykuł twoją uwagę. Nie ma złych odpowiedzi, a jedyne co cię ogranicza, to twoja własna wyobraźnia.

W Dobble można grać na klika sposobów. W zasadach gry można znaleźć pięć sugerowanych wariantów, z których najpopularniejszy jest wersja, w którym wszystkie karty rozdaje się graczom, a jedną z kart kładzie na środku stołu. Następnie na umówiony sygnał gracze patrzą na pierwszą kartę z góry, którą trzymają w ręku i szukają wspólnego symbolu z kartą, która już leży na stole. Symbol nazywają głośno i szybko kładą swoją kartę na stole, przykrywając starą kartę. Teraz każdy z graczy musi znaleźć wspólny symbol z nową kartą! Wygrywa ten, kto pierwszy pozbędzie się wszystkich swoich kart.

Aby utrudnić zabawę symbole na kartach bywają odwrócone i miewają inne rozmiary. Same karty są okrągłe i pełne kolorowych ilustracji roślin, postaci i przedmiotów, a każda z nich jest unikalna i łączy się z innymi kartami jednym i tylko jednym symbolem.

Splendor jest dynamiczną grą w zbieranie żetonów i kart, które tworzą zasoby gracza, umożliwiające mu dalszy rozwój. Gracze wcielają się w renesansowych kupców, którzy próbują nabyć kopalnie klejnotów, środki transportu, sklepy - wszystko to w celu zdobycia jak największego prestiżu.

Jungle Speed (edycja polska). Gra, w której liczy się zręczność, spostrzegawczość i szybkość. Każdy z graczy dostaje karty, których musi się pozbyć podczas gry – aby to zrobić, trzeba w odpowiednim momencie złapać drewniany "totem". Jeśli gracz złapie go w złym momencie albo w ogóle tego nie zrobi - będzie musiał wziąć karty od swoich przeciwników.

Potwory do Szafy to gra dla najmłodszych. Wieczorem świat wygląda inaczej. Tajemnicze cienie pojawiają się na ścianach… Straszydła i różne stwory czają się pod łóżkiem… Nie możesz zasnąć? Boisz się potworów! Zagraj i przegoń je do szafy! Gra zalecana na dobranoc.

W Fasolkach każdy z graczy ma za zadanie zebrać jak najwięcej monet, które uzyskuje się spieniężając posadzone fasolki. Fasolek (na kartach) jest 8 rodzajów, a każdy z graczy ma tylko 2 poletka. Istotne jest, że w każdej rundzie każdy z graczy musi posadzić pierwszą fasolkę z trzymanych w ręku, a w czasie gry nie może ich układać - tasować! Jaką kartę/fasolkę pociągniesz, taka musisz posadzić, chyba że w trakcie handlu z innymi graczami pozbędziesz się z ręki niepotrzebnych fasolek.

Fasolkami można handlować, można się wymieniać, a w kryzysowych sytuacjach nawet oddać za darmo! A jeśli nikt nie chce wziąć... trzeba zaorać pole, bez względu na to co na nim jest, i posadzić fasolkę.

i wiele, wiele innych gier, które można także wypożyczyć. W Gliwicach polecam 2pionki - sklep i wypożyczalnie z grami planszowymi.

Wychowanie bez porażek

Thomas Gordon proponuje skuteczną metodę pedagogiczną rozwiązywania konfliktów powstających pomiędzy rodzicami a dziećmi. Opisuje, w jaki sposób należy zapewnić dziecku wszechstronny i harmonijny rozwój, jakie metody wychowania stosować oraz wskazuje na rodzaje porozumiewania się, kształtujące w dziecku postawę samodzielności i umiejętności w podejmowaniu właściwych wyborów.

Gordon dokonał podziału wszystkich rodziców na trzy grupy:

zwycięzców - do tej grupy należą rodzice, którzy w bardzo silny sposób podkreślający swój autorytet i władzę, co przejawia się częstym stosowaniem przez nich zakazów, różnych ograniczeń, żądaniem określonego typu zachowań. Rodzice ci wydają swoje polecenia i wymagają bezwzględnego posłuszeństwa. Argumentując je w sposób: "rodzice wiedzą najlepiej", "to dla dobra dziecka".

zwyciężonych - ten rodzaj rodziców stara się zapewnić swoim dzieciom nieco więcej swobody, co wynika z faktu, iż uważają się oni za przeciwników metod autorytatywnych. W sytuacji zaistniałych konfliktów, wygrywa tutaj dziecko. Zdaniem rodziców nie spełnianie oczekiwań ich podopiecznych może być dla nich po prostu szkodliwe.

grupa chwiejnych- grupę tę stanowią rodzice w pewien sposób niepewni i rozdarci, charakteryzuje ich to, iż częściowo akceptują oni zachowania swoich dzieci. Przejawia się na przemian uleganiem i surowością, twardością i łagodnością, ograniczaniem i cierpliwością, zwyciężaniem i uleganiem.

Najczęstszy problem rodziców według autora jest nie umiejętność słuchania swoich dzieci. Przejawiają przeważnie następujące zachowania:

wygłaszają kazania

wydają polecenia

ostrzegają

moralizują i wymyślają dziecku

udzielają rad

krytykują i stawiają diagnozy

tłumaczą i pocieszają

wypytują lub kierują rozmowę na inne tory

Wymienione zachowania utrudniają rozwiązywanie problemów oraz nawiązanie właściwych relacji, blokują "wgląd w przeżywanie" dziecka, czego efektem jest stan rzeczy, w którym dzieci przestają rozmawiać ze swoimi rodzicami. W sytuacjach pełnych emocji, dzieci nie chcą przyjmować logicznych argumentów ze strony rodziców. Akceptację taką można okazywać dziecku przez zachęcanie je do mówienia i wyrażania własnych uczuć co, umożliwia dokonywanie konstruktywnych zmian.

Brak akceptacji, ściśle wiąże się z następującymi dwoma zasadami:

zasada niekonsekwencji - rodzice są tylko ludźmi, podlegającymi zmianom nastrojów i innym emocjom. Nie zawsze będą doznawać identycznych uczuć wobec dzieci. Zasada ta pozwala pozbyć się rodzicom poczucia winy.

zasada posiadania problemu - rodzice bardzo często chcą rozwiązywać problemy za swoje dzieci, zamiast dążyć do zmotywowania ich oraz podjęcia przez nich samodzielnych działań, zmierzających do rozwiązania trudnej sytuacji. Rodzice często zdają się zapominać, że ich dziecko będzie stawać w życiu przed różnymi problemami wymagającymi podjęcia decyzji. Rodzicom akceptującym zasadę nie przejmowania problemów dzieci dużo łatwiej jest wspierać własne pociechy w podejmowanych wysiłkach i dążeniach do samodzielnego rozwiązywania problemów.

Co jest ważne?

Słuchanie bierne ośmiela dziecko oraz pozwala wszystko powiedzieć. Samo jednak milczenie nie zawsze przekonuje dziecko o tym, że go uważnie słuchamy, dlatego też powinno się używać pewnych bezsłownych sygnałów w przerwach wypowiedzi, jak np. marszczenie czoła, uśmiech czy też inne ruchy ciałem, jak również udzielać wypowiedzi słownych, takich jak: "hm...", "och", "rozumiem". 

Równie ważne w rozmowach z dziećmi są tak zwane otwieracze drzwi, a więc wypowiedzi, umożliwiające dziecku większe otworzenie się, powodujące zachęcenie go do dalszej wypowiedzi. 

"hm...hm..."

"aha"

"serio?!"

"interesujące"

"opowiedz mi o tym!"

"chciałbym coś o tym usłyszeć"

"chciałbyś o tym pomówić?"

"interesował by mnie twój punkt widzenia"

"porozmawiajmy sobie o tym"

"to brzmi jak byś mi miał o tym coś do powiedzenia"

"opowiedz mi całą historię"

"to wydaje się być dla ciebie czymś bardzo ważnym"

Czynne słuchanie jest kolejnym sposobem wyrażania akceptacji, polegające na tym, iż odbiorca stara się zrozumieć, co może w danej chwili czuć nadawca lub co stara się powiedzieć przez swoją wypowiedź. Pozwala na ustalenie problemu i poszukanie sposobu rozwiązania.

Przykładem aktywnego słuchania może być następująca sytuacja:

Dziecko: Nigdy nie nauczę się na tą klasówkę z biologii! To jest dla mnie za trudne!

Matka: Sądzisz że to jest naprawdę trudne? I nie dasz rady go rozwiązać?

Dziecko: Tak, sądzę że się tego nie nauczę.

Dzieci są zazwyczaj bardzo podejrzliwe i rodzice mogą się spotkać ze sprzeciwem z ich strony. T. Gordon podaje sześć kroków, według których można wprowadzić metodę bez porażek dla swojej rodziny:

krok 1 → jest to podstawowy krok, w którym rodzice muszą zdobyć uwagę dziecka a następnie zachęcić go do wspólnego rozwiązywania problemu

krok 2 →  na tym etapie, rodzice wspólnie z dziećmi, starają się odnaleźć jak największą liczbę rozwiązań

krok 3 → krytyczna ocena kolejnych propozycji rozwiązania, pozostając na końcu przy jednej lub dwóch, które wszystkim odpowiadają

krok 4 → zdecydowanie się na najlepsze rozwiązanie

krok 5 → dokładnie opracować wszystkie szczegóły dotycząca realizacji powziętej decyzji

krok 6 → późniejsza ocena krytyczna dlatego też należy je poddać takiej modyfikacji, by obie strony były zadowolone

Aktywne słuchanie pomaga samym rodzicom, którzy dzięki niemu mają możliwość zrozumienia przeżyć i pragnień swoich dzieci. Pragnienia dzieci nie mogą być ważniejsze od tego, co czują i czego pragną ich rodzice.

Wychowanie bez porażek można stosować zarówno wobec starszych, jak i wobec małych dzieci, ważnym jednak jest, by zacząć je wprowadzać w jak najwcześniejszym okresie życia dziecka, ponieważ im wcześniej się zacznie, tym prędzej dziecko będzie wiedziało, jak wchodzić w relacje z innymi osobami w sposób naprawdę demokratyczny, uznając cudze potrzeby podczas gdy i jego własne są respektowane. Polecam lekturę :) 

Bibliografia:

Gordon T.,  "Wychowanie bez porażek"