niedziela, 23 listopada 2014

Na długie jesienne i zimowe wieczory...

zachęcam do wspólnych zabaw i gier rodzinnych:

Panic lab
Pierwszy gracz rzuca czterema kośćmi, z których trzy określają odpowiednio kolor, kształt i wzór ameby; a czwarta "laboratorium", z którego uciekła ameba oraz kierunek jej ucieczki.
Od tego momentu wszyscy gracze grają jednocześnie. Wśród rozłożonych w koło kart z amebami oraz laboratoriami, uczestniczy muszą odnaleźć laboratorium wskazane przez kość i poruszać się w kierunku ucieczki poszukiwanej ameby. Wygrywa osoba, która jako pierwsza dotknie odpowiedniego obrazka z poszukiwaną amebą. Następnie wszyscy gracze sprawdzają czy znaleziona została właściwa ameba, a szczęśliwy znalazca w nagrodę otrzymuje żeton zwycięstwa. Osoba, która jako pierwsza zgromadzi pięć takich żetonów wygrywa grę.

Sabotażysta
Gracze wcielają się w rolę kopaczy poszukujących bryłek złota w głębokich tunelach wijących się w trzewiach góry albo w sabotażystów, którzy na każdym kroku utrudniają pracę kopaczom. Członkowie obu grup powinni wspierać się wzajemnie. Jeżeli kopacze zdołają przebić tunel do skarbu, otrzymują nagrodę w postaci bryłek złota, podczas gdy sabotażyści odchodzą z pustymi rękoma. Jednak, jeśli kopacze poniosą porażkę, nagrodę zgarniają sabotażyści.
Wygrywa gracz, który po zakończeniu trzeciej rundy posiada najwięcej bryłek złota.

Mastermind
Gra planszowa przeznaczona dla dwóch osób, polegająca na odgadnięciu przez jednego z uczestników kodu ułożonego przez drugiego gracza. 

LABIrynt
To uniwersalna gra logiczna dla graczy powyżej 6. roku życia. Charakteryzuje się prostymi zasadami, ale mocno aktywizuje wszystkich graczy, w którą jednocześnie może grać nawet 35 osób.
Grając w LABIrynt dzieci nabywają i utrwalają umiejętność orientacji na płaszczyźnie. Uczestnicząc w rozgrywce ćwiczą też koncentrację, logiczne myślenie, przewidywanie i wyciąganie wniosków. Dorosłym, którzy sięgną po LABIrynt, gra dostarczy wiele emocji i umożliwi intelektualną rywalizację, ponieważ wymusza skupienie, podzielność uwagi przy kontrolowaniu ruchów swoich przeciwników oraz przewidywaniu posunięć tak, aby samemu jak najszybciej dojść do celu. Jest w niej duża losowość, która generuje zaskakujące sytuacje a każda rozgrywka jest niepowtarzalna.

Story Cubes
To prosta w założeniach gra, która dostarczy masę radości, stanowiąc przy tym doskonały trening pomysłowości i wyobraźni. Story Cubes to (w zależności od wariantu) dziewięć sześciennych kostek, z których każda zawiera na ściankach odmienny zestaw ilustracji.
Po wyrzuceniu wszystkich kostek rozpoczyna się swoje opowiadanie od słów: "Dawno, dawno temu..." lub "Pewnego razu...". Następnie kontynuuje  się historię w oparciu o dziewięć obrazów, które przedstawiają kostki. Można zacząć od dowolnego obrazka, najlepiej jednak od tego, który jako pierwszy przykuł twoją uwagę. Nie ma złych odpowiedzi, a jedyne co cię ogranicza, to twoja własna wyobraźnia.

W Dobble można grać na klika sposobów. W zasadach gry można znaleźć pięć sugerowanych wariantów, z których najpopularniejszy jest wersja, w którym wszystkie karty rozdaje się graczom, a jedną z kart kładzie na środku stołu. Następnie na umówiony sygnał gracze patrzą na pierwszą kartę z góry, którą trzymają w ręku i szukają wspólnego symbolu z kartą, która już leży na stole. Symbol nazywają głośno i szybko kładą swoją kartę na stole, przykrywając starą kartę. Teraz każdy z graczy musi znaleźć wspólny symbol z nową kartą! Wygrywa ten, kto pierwszy pozbędzie się wszystkich swoich kart.
Aby utrudnić zabawę symbole na kartach bywają odwrócone i miewają inne rozmiary. Same karty są okrągłe i pełne kolorowych ilustracji roślin, postaci i przedmiotów, a każda z nich jest unikalna i łączy się z innymi kartami jednym i tylko jednym symbolem.

Splendor jest dynamiczną grą w zbieranie żetonów i kart, które tworzą zasoby gracza, umożliwiające mu dalszy rozwój. Gracze wcielają się w renesansowych kupców, którzy próbują nabyć kopalnie klejnotów, środki transportu, sklepy - wszystko to w celu zdobycia jak największego prestiżu.

Jungle Speed (edycja polska). Gra, w której liczy się zręczność, spostrzegawczość i szybkość. Każdy z graczy dostaje karty, których musi się pozbyć podczas gry – aby to zrobić, trzeba w odpowiednim momencie złapać drewniany "totem". Jeśli gracz złapie go w złym momencie albo w ogóle tego nie zrobi - będzie musiał wziąć karty od swoich przeciwników.

Potwory do Szafy to gra dla najmłodszych. Wieczorem świat wygląda inaczej. Tajemnicze cienie pojawiają się na ścianach… Straszydła i różne stwory czają się pod łóżkiem… Nie możesz zasnąć? Boisz się potworów! Zagraj i przegoń je do szafy! Gra zalecana na dobranoc.

W Fasolkach każdy z graczy ma za zadanie zebrać jak najwięcej monet, które uzyskuje się spieniężając posadzone fasolki. Fasolek (na kartach) jest 8 rodzajów, a każdy z graczy ma tylko 2 poletka. Istotne jest, że w każdej rundzie każdy z graczy musi posadzić pierwszą fasolkę z trzymanych w ręku, a w czasie gry nie może ich układać - tasować! Jaką kartę/fasolkę pociągniesz, taka musisz posadzić, chyba że w trakcie handlu z innymi graczami pozbędziesz się z ręki niepotrzebnych fasolek.
Fasolkami można handlować, można się wymieniać, a w kryzysowych sytuacjach nawet oddać za darmo! A jeśli nikt nie chce wziąć... trzeba zaorać pole, bez względu na to co na nim jest, i posadzić fasolkę.

i wiele, wiele innych gier, które można także wypożyczyć. W Gliwicach polecam 2pionki - sklep i wypożyczalnie z grami planszowymi.

poniedziałek, 10 listopada 2014

Wychowanie bez porażek

Thomas Gordon proponuje skuteczną metodę pedagogiczną rozwiązywania konfliktów powstających pomiędzy rodzicami a dziećmi. Opisuje, w jaki sposób należy zapewnić dziecku wszechstronny i harmonijny rozwój, jakie metody wychowania stosować oraz wskazuje na rodzaje porozumiewania się, kształtujące w dziecku postawę samodzielności i umiejętności w podejmowaniu właściwych wyborów.


Gordon dokonał podziału wszystkich rodziców na trzy grupy:

zwycięzców - do tej grupy należą rodzice, którzy w bardzo silny sposób podkreślający swój autorytet i władzę, co przejawia się częstym stosowaniem przez nich zakazów, różnych ograniczeń, żądaniem określonego typu zachowań. Rodzice ci wydają swoje polecenia i wymagają bezwzględnego posłuszeństwa. Argumentując je w sposób: "rodzice wiedzą najlepiej", "to dla dobra dziecka".

zwyciężonych - ten rodzaj rodziców stara się zapewnić swoim dzieciom nieco więcej swobody, co wynika z faktu, iż uważają się oni za przeciwników metod autorytatywnych. W sytuacji zaistniałych konfliktów, wygrywa tutaj dziecko. Zdaniem rodziców nie spełnianie oczekiwań ich podopiecznych może być dla nich po prostu szkodliwe.

grupa chwiejnych- grupę tę stanowią rodzice w pewien sposób niepewni i rozdarci, charakteryzuje ich to, iż częściowo akceptują oni zachowania swoich dzieci. Przejawia się na przemian uleganiem i surowością, twardością i łagodnością, ograniczaniem i cierpliwością, zwyciężaniem i uleganiem.

Najczęstszy problem rodziców według autora jest nie umiejętność słuchania swoich dzieci. Przejawiają przeważnie następujące zachowania:

wygłaszają kazania
wydają polecenia
ostrzegają
moralizują i wymyślają dziecku
udzielają rad
krytykują i stawiają diagnozy
tłumaczą i pocieszają
wypytują lub kierują rozmowę na inne tory

Wymienione zachowania utrudniają rozwiązywanie problemów oraz nawiązanie właściwych relacji, blokują "wgląd w przeżywanie" dziecka, czego efektem jest stan rzeczy, w którym dzieci przestają rozmawiać ze swoimi rodzicami. W sytuacjach pełnych emocji, dzieci nie chcą przyjmować logicznych argumentów ze strony rodziców. Akceptację taką można okazywać dziecku przez zachęcanie je do mówienia i wyrażania własnych uczuć co, umożliwia dokonywanie konstruktywnych zmian.

Brak akceptacji, ściśle wiąże się z następującymi dwoma zasadami:

zasada niekonsekwencji - rodzice są tylko ludźmi, podlegającymi zmianom nastrojów i innym emocjom. Nie zawsze będą doznawać identycznych uczuć wobec dzieci. Zasada ta pozwala pozbyć się rodzicom poczucia winy.

zasada posiadania problemu - rodzice bardzo często chcą rozwiązywać problemy za swoje dzieci, zamiast dążyć do zmotywowania ich oraz podjęcia przez nich samodzielnych działań, zmierzających do rozwiązania trudnej sytuacji. Rodzice często zdają się zapominać, że ich dziecko będzie stawać w życiu przed różnymi problemami wymagającymi podjęcia decyzji. Rodzicom akceptującym zasadę nie przejmowania problemów dzieci dużo łatwiej jest wspierać własne pociechy w podejmowanych wysiłkach i dążeniach do samodzielnego rozwiązywania problemów.


Co jest ważne?

Słuchanie bierne ośmiela dziecko oraz pozwala wszystko powiedzieć. Samo jednak milczenie nie zawsze przekonuje dziecko o tym, że go uważnie słuchamy, dlatego też powinno się używać pewnych bezsłownych sygnałów w przerwach wypowiedzi, jak np. marszczenie czoła, uśmiech czy też inne ruchy ciałem, jak również udzielać wypowiedzi słownych, takich jak: "hm...", "och", "rozumiem". 
Równie ważne w rozmowach z dziećmi są tak zwane otwieracze drzwi, a więc wypowiedzi, umożliwiające dziecku większe otworzenie się, powodujące zachęcenie go do dalszej wypowiedzi. 

"hm...hm..."
"aha"
"serio?!"
"interesujące"
"opowiedz mi o tym!"
"chciałbym coś o tym usłyszeć"
"chciałbyś o tym pomówić?"
"interesował by mnie twój punkt widzenia"
"porozmawiajmy sobie o tym"
"to brzmi jak byś mi miał o tym coś do powiedzenia"
"opowiedz mi całą historię"
"to wydaje się być dla ciebie czymś bardzo ważnym"

Czynne słuchanie jest kolejnym sposobem wyrażania akceptacji, polegające na tym, iż odbiorca stara się zrozumieć, co może w danej chwili czuć nadawca lub co stara się powiedzieć przez swoją wypowiedź. Pozwala na ustalenie problemu i poszukanie sposobu rozwiązania.

Przykładem aktywnego słuchania może być następująca sytuacja:

Dziecko: Nigdy nie nauczę się na tą klasówkę z biologii! To jest dla mnie za trudne!

Matka: Sądzisz że to jest naprawdę trudne? I nie dasz rady go rozwiązać?

Dziecko: Tak, sądzę że się tego nie nauczę.

Dzieci są zazwyczaj bardzo podejrzliwe i rodzice mogą się spotkać ze sprzeciwem z ich strony. T. Gordon podaje sześć kroków, według których można wprowadzić metodę bez porażek dla swojej rodziny:

krok 1 → jest to podstawowy krok, w którym rodzice muszą zdobyć uwagę dziecka a następnie zachęcić go do wspólnego rozwiązywania problemu
krok 2 →  na tym etapie, rodzice wspólnie z dziećmi, starają się odnaleźć jak największą liczbę rozwiązań
krok 3 → krytyczna ocena kolejnych propozycji rozwiązania, pozostając na końcu przy jednej lub dwóch, które wszystkim odpowiadają
krok 4 → zdecydowanie się na najlepsze rozwiązanie
krok 5 → dokładnie opracować wszystkie szczegóły dotycząca realizacji powziętej decyzji
krok 6 → późniejsza ocena krytyczna dlatego też należy je poddać takiej modyfikacji, by obie strony były zadowolone

Aktywne słuchanie pomaga samym rodzicom, którzy dzięki niemu mają możliwość zrozumienia przeżyć i pragnień swoich dzieci. Pragnienia dzieci nie mogą być ważniejsze od tego, co czują i czego pragną ich rodzice.

Wychowanie bez porażek można stosować zarówno wobec starszych, jak i wobec małych dzieci, ważnym jednak jest, by zacząć je wprowadzać w jak najwcześniejszym okresie życia dziecka, ponieważ im wcześniej się zacznie, tym prędzej dziecko będzie wiedziało, jak wchodzić w relacje z innymi osobami w sposób naprawdę demokratyczny, uznając cudze potrzeby podczas gdy i jego własne są respektowane. Polecam lekturę :) 

Bibliografia:
Gordon T.,  "Wychowanie bez porażek"

niedziela, 4 maja 2014

Propozycja metod pracy z trudnym zachowaniem dziecka


Sześć etapów skutecznego wydawania polecenia
  1. podejdź do dziecka
  2. zdobądź jego uwagę 
  3. sformułuj jednoznaczne dwu - trzy wyrazowe polecenie
  4. poproś dziecko by powtórzyło polecenie
  5. powtórz polecenie raz, a następnie poproś by dziecko je powtórzyło
  6. dopilnuj wykonania polecenia ( nie odchodź od dziecka, dopóki nie dokończy zadania)

Przypomnienie zasady to powtórzenie dziecku naszych oczekiwań zanim pojawi się niepożądane zachowanie wraz z konsekwencjami jej nieprzestrzegania

Wyliczanie
  1. powiedz dziecku co zrobisz gdy pojawi się niewłaściwe zachowanie
  2. gdy pojawi się trudne zachowanie podnieś palec i powiedz raz
  3. jeśli dziecko nie reaguje

    podnieś palec i powiedz dwa,  jeśli dziecko nie reaguje podnieś  palec i powiedz trzy  - przerwa zastosuj koniec gry - miejsce dla dziecka np. materac, krzesło w nudnym miejscu, odsunięcie od zabawy – jasno określony czas siedzenia w nudnym miejscu np. 7 min.(tyle ile dziecko ma lat)

Akceptacja, wybranie kilku zasad, których chcemy twardo przestrzegać, pozwala na większą akceptację zachowań dziecka. To bardzo ważne, by dziecko miało pewną swobodę w eksperymentowaniu swoim zachowaniem oraz prawo do popełniania niewielkich błędów.
Przykłady, jak urealnić wymagania i zwiększyć akceptację:
  • jeśli biurko do nauki jest posprzątane, to mogę zaakceptować duży bałagan w pokoju
  • jeśli nie pościelił łóżka, to mogę to zaakceptować, gdy zamknie pokój i tego nie widzę
Drobne zachowania niepożądane, na które mogę nie zwracać uwagi:
  • brudne skarpetki przy łóżku
  • brak kapci  na nagach
  • jedzenie na stojąco
  • mówienie do siebie
  • zapominanie o schowaniu produktów do lodówki




Pochwały wzmacniają pożądane zachowania, utrwalają zachowania, które pojawiają się sporadycznie, informują co jest akceptowanym i pożądanym zachowaniem  Motywują dziecko do wykonywania obowiązków, budują pozytywną samoocenę, utrwalają zachowania, informują co jest dobrym, akceptowanym i pożądanym przez dorosłych zachowaniem. W przypadku dzieci pożądane zachowania doskonale wzmacniają pochwały społeczne: uśmiech, przytulenie, pocałunki, okazanie uwagi. Są miłe i łatwe do dawania
  • opis zachowania - /zrobiłeś, zmywałeś/, 
  • nazwa cechy /jesteś, to się nazywa/ 
  • pozytywna emocja /zaimponowałeś mi, ciesze się, możesz być z siebie dumny/ 
Te wzmocnienia wymagają częstego zastosowania

Zasada przerwy w grze/odesłanie oznacza odsunięcie dziecka od nagród, przyjemności, naszej uwagi interesujących dla niego aktywności.
Zasada:
  • Mniej niż 10 słów, 
  • odesłanie na tyle minut ile ma dziecko lat, 
  • odesłanie w czasie krótszym niż 10 sekund.
 np. karna ławka

 Zasada babci pozwala wykorzystać czynność, którą dana osoba lubi dla wzmocnienia czynności, która jest dla tej osoby znacznie mniej przyjemna. np. 
spełniam tylko te prośby, które zaczynają się od „poproszę”
                   jak odrobisz lekcje, to pójdziesz do kolegi
przytulam tylko te dzieci, które mają kapcie na nogach
bajkę oglądają te dzieci, które sprzątnęły zabawki

Ta zasada może być stosowana w przypadku wszystkich czynności, którym dzieci są niechętne. Zapobiega występowaniu trudnego zachowania. Dziecko wybiera pomiędzy przyjemnością i jej brakiem


 Konsekwencje

Zasada - Konsekwencja  
ignorowanie zachowań dziecka
upewniając się, że niepożądane zachowanie dziecka nie przynosi mu innej nagrody niż uwaga rodzica. 
 Dziecko, które próbuje zwrócić uwagę rodzica jest ignorowane według zasad.

Przykłady:
Zasada – kto przerywa rozmowę innych nie zostaje wysłuchany 
sposób ignorowania  - dorośli nie przerywają rozmowy jeśli ktoś  łamie zasady, nie widzę go. W trakcie ignorowania konieczne jest milczenie, brak kontaktu wzrokowego,brak reakcji na zachowanie dziecka, twarz bez uśmiechu
Przewinienie -  dziecko niszczy koledze zabawkę    
przykład zadośćuczynienia – na drugi dzień przynosi z domu w zamian swoją – podobną
Zasada - piorę tylko te rzeczy, które są w koszu na brudną bieliznę
Konsekwencja - rzeczy niezaniesione do kosza nie są prane
Zasada - myjesz zęby rano i wieczorem
Konsekwencja - gdy nie umyjesz zębów, nie dostaniesz słodyczy tego lub następnego dnia

Konsekwencje cykające wiążą się z przywilejami ilościowymi czyli możemy dzięki nim skracać czas  lub zmniejszyć "ilość" danego przywileju.

Przykłady:
Przywilej: czas ekranowy - 90 min dziennie
Zasada: do lekcji siadamy o godz. 16.00 
konsekwencja cykająca: każda minuta spóźnienia kosztuje minutę czasu ekranowego
Przywilej: możliwość spotkań z kolegami do godz. 20.00
Zasada: wracamy do domu o godz. 20.00
konsekwencja cykająca: gdy będziesz wychodził następnym razem, wrócisz o tyle wcześniej , o ile się spóźniłeś

Konsekwencja nadrzędna nie wymaga współpracy dziecka

Przykłady:
  • wyjęcie drzwi od pokoju
  • odebranie komputera
  • zawieszenie kieszonkowego
  • odebranie telefonu
  • wyłączenie kablówki




środa, 12 marca 2014

Bajki terapeutyczne

Bajki terapeutyczne są jedną z metod pomagających dziecku (4-9 lat) radzić sobie w trudnych sytuacjach. Niektóre wydarzenia dnia codziennego nam dorosłym wydają się banalne, nieważne, podczas gdy dla dziecka mogą stać się dramatem, przyczyniając się nie tylko do wywołania lęku, ale także często smutku, wstydu czy poczucia winy. Mogą także wpłynąć na ich późniejsze sposoby reagowania. Zdarza się, iż dziecko przeżywa sytuację, o której mówimy, że jest traumatyczna. To nagłe, o dużej sile rażenia jednostkowe zdarzenie powoduje zaburzenia zachowania. Małe dziecko wymaga wsparcia w rozwoju, ponieważ inaczej rozumie sytuacje zagrażające, silnie je przeżywa, tkwi jakby w pułapce własnych myśli i silnych emocji. Nie zna strategii radzenia sobie, nie potrafi zwrócić się o pomoc do rodziców czy nauczycieli, by uzyskać tak potrzebne wsparcie. Nie zna słów określających emocje, nie uświadamia sobie ich w pełni. Często nie łączy przyczyn z ich skutkami i w konsekwencji reaguje silnym lękiem. Bajki terapeutyczne są niedyrektywną formą pomocy. Niedyrektywną, bo tylko sytuacja jest podobna do tej, w której znajduje się dziecko. Na tym kończy się podobieństwo. Akcja rozgrywa się w bajkowym świecie zabawek, ufoludków, zwierzątek, nieraz trafiają tam dzieci i znajdują to, czego małemu słuchaczowi czy czytelnikowi potrzeba: wsparcie poprzez zrozumienie i akceptację, poznanie nowych strategii myślenia i działania w emocjonalnie trudnej sytuacji. Dzieci, u których geneza lęku tkwi w niezaspokojonych ważnych potrzebach. Wraz z rozwojem umysłowym, głównie wyobraźni, języka, taka kompensacja jest możliwa poprzez zastępcze zaspokojenie potrzeb. Literatura daje taką możliwość. Bajki terapeutyczne zawierają elementy kompensujące bezpieczeństwo, miłość czy uznanie. Pomagają dziecku znosić lęk i wynikające z niego cierpienie. Rodzic sam może wymyślić bajkę pasującą do problemu swojego dziecka. Imię bohatera bajki powinno być podobne do imienia pociechy, tak by mogło się z bohaterem utożsamić,a rozwiązanie problemu z bajki przenieść do rzeczywistości. Powodzenia:) 
Przykładowa literatura:
Doris Brett „Bajki, które leczą”
Molicka Maria „Bajki terapeutyczne”

Propozycje ćwiczeń dla dzieci z trudnościami w koncentracji uwagi i pamięci

Koncentracja to umiejętność skupienia i utrzymywania uwagi na ściśle określonych zadaniach czy zagadnieniach. Umiejętność ta rozwija się stopniowo w toku życia jednostki.  U malutkich dzieci mamy do czynienia  z uwagą mimowolną, natomiast uwaga dowolna, kierowana rozwija się z czasem. Dzięki prawidłowej koncentracji jesteśmy w stanie kierować naszą uwagą, dostrzegać i robić to co istotne w danym momencie.
Trudności z koncentracją uwagi są problemem często spotykanym u dzieci, można wręcz powiedzieć, ze są one znakiem naszych czasów. Wiele dzieci jest nadmiernie pobudzonych i ma skłonność do stałego rozproszenia uwagi. Staje się to często przyczyna problemów w szkole, ponieważ dzieci nie są w stanie wysiedzieć spokojnie na lekcji, skupić się na wykonywanym zadaniu, zapamiętać co jest zadane i jakie przybory należy przynieść do szkoły. W rezultacie uzyskiwane przez nie wyniki są gorsze niż rzeczywiste możliwości. Wiele badań dowodzi, że zaburzenia koncentracji są najczęstszą przyczyną niepowodzeń szkolnych. Dlatego też postanowiłam przygotować zestaw ćwiczeń i zabaw pozwalających rozwinąć umiejętności koncentracji uwagi  i zapamiętywania u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

Ćwiczenia usprawniające pamięć i koncentrację uwagi:


1. Zabawy wprowadzające sekwencje, np.

-    głuchy telefon (dziecko ma dokładnie powtórzyć zdanie, które usłyszało)

-    powtórz numer telefonu (zaczynamy od 3,4 cyfr – dziecko ma je powtórzyć)

- jedziemy na wycieczkę: zabawę zaczynamy mówiąc „jedziemy na wycieczkę i zabieramy...”. Wymyślamy  i wymieniamy na zmianę z dzieckiem rzeczy, jakie zabieramy na wycieczkę powtarzając przy tym już te wcześniej wymienione, np.

mama: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak”

dziecko: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak i namiot”

mama: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak, namiot i piłkę”

dziecko: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak, namiot, piłkę i koc” itd.

Można wprowadzać różne odmiany tej zabawy poprzez zmianę początkowych zdań, np. „Jesteśmy w sklepie i kupujemy...”, „Na urodziny Paweł dostał...”

2. Rymowanki –
 nauka krótkich rymowanych wierszyków, wyliczanek, również z wprowadzaniem towarzyszących temu gestów
Wymieniamy ciąg słów. Na ustalone wcześniej słowo lub grupę słów dziecko ma klasnąć np. na słowo: lampa lub na nazwy kolorów, potraw itp.
Nazywamy szybko i wskazujemy na sobie części ciała. Dziecko ma je wskazywać na sobie. Dla zmylenia co jakiś czas wskazujemy część ciała inną niż wymieniamy – zadaniem dziecka jest wskazywać prawidłowo na podstawie usłyszanej instrukcji słownej.
Dziecko kładzie się lub siada wygodnie i słucha uważnie odgłosów z otoczenia, a potem ma je wymienić. Zadanie można utrudnić poprzez nakazanie wymienienia odgłosów w kolejności, w jakiej się pojawiały (możemy sami „produkować” różne odgłosy- np. skrzypienie drzwi, stukanie, szuranie, szeleszczenie gazetą itd.)

3. Podaj kolejność: 
na kartce papieru ryzujemy w rzędzie kilka przedmiotów, odsłaniamy, dziecko przygląda się przedmiotom zapamiętując ich kolejność. Ponownie zasłaniamy kartkę a zadaniem dziecka jest wymienienie przedmiotów w kolejności, bądź je rysuje z pamięci.

4. Pokazujemy dziecku ilustrację 
i prosimy aby przez 30sekund uważnie jej się przyglądało. Następnie zabieramy rysunek i prosimy o odpowiedzenie na różne pytania dotyczące tego co znajdowało się na obrazku.

5. Powtarzamy dziecku 10razy pewną sekwencję słów 
(na przykład: KOMIN, KACZKA, KANAPA, KRZESŁO, KROWA, KOT, KACZKA, KOGUT, KURA), a następnie prosimy aby powtórzyło wyrazy w tej samej kolejności

6. Wystukujemy dziecku pewien rytm a następnie prosimy aby powtórzył. 
Przeprowadzamy kilka prób

7. Czytamy 
opowiadamy dziecku krótką historyjkę i prosimy o uważne przysłuchiwanie się. Przykład: „dzieci zbudowały zamek z piasku, zrobiły mu dwie bramy, trzy wieże, na jednej z nich powiewała chorągiew. Był piękny słoneczny dzień. Dzieci śmiały się, bawiły foremkami, lepiły kule z piasku. Aż mama zawołała ich na obiad. Po południu, gdy Tomek wrócił do piaskownicy zobaczył, że połowa zamku jest zburzona. Bardzo się tym zmartwił i postanowił szybko odbudować zamek”.

Po wysłuchaniu całego opowiadania prosimy dziecko o odpowiedzenie na kilka pytań: 
• z ilu kul zrobimy był bałwan?
• ile miał guzików?
• z czego dzieci zrobiły nos bałwanka?
• kto pierwszy zauważył, że bałwan zniknął?
• dlaczego mama zawołała dzieci do domu? Itp.

8.   Mucha
Ćwiczenie to młodsze dzieci (najczęściej do 1 klasy szkoły podstawowej) mogą wykonywać patrząc na narysowany kwadrat; starsze dzieci lub te, które już w młodszym wieku sobie z tym poradzą - z zamkniętymi oczami.
Rysujemy kwadrat składający się z 9 pól. Mucha będzie rozpoczynała podróż ze środkowego kwadratu.
Mówimy powili gdzie kieruje się mucha, a zadaniem dziecka jest śledzenie jej ruchu w polach kwadratu i zareagowanie, kiedy wyjdzie poza jego granice.
Przykładowa trasa muchy może wyglądać następująco:
Mucha idzie w lewo… mucha idzie w dół… mucha idzie w prawo… mucha idzie w górę…
mucha idzie w prawo… mucha idzie w górę… mucha idzie w lewo… mucha idzie w lewo…
mucha idzie w górę. WYSZŁA!
Jeśli zobaczysz, że Twoje dziecko nie ma problemu z wykonaniem ćwiczenia kiedy patrzy na kwadrat, spróbujcie zrobić je z zamkniętymi oczami. Jeśli poruszanie się po polu 3x3 jest łatwe można „podnieść poprzeczkę” wykonując ćwiczenie na kwadracie 4x4. Wtedy mucha zaczyna swoją podróż od dowolnego miejsca. Im dłuższa trasa muchy, tym dłuższy czas koncentracji, a więc i trudniejsze ćwiczenie.

9.  Cierpliwość
U małych dzieci najszybciej widać postępy w wykonywaniu tego ćwiczenia jeśli przeprowadzimy je w formie „konkursu”. Zadanie jest bardzo proste: dziecko musi skupić swój wzrok w jednym punkcie (nawet na gwoździu w ścianie) jak najdłużej potrafi. Najlepiej wyznaczać progi i podczas wykonywania przez dziecko ćwiczenia podawać informacje ile czasu zostało do osiągnięcia celu. W przypadku dzieci w wieku przedszkolnym 30 sekund to będzie wielki sukces! Przy codziennym stosowaniu tego ćwiczenia można czas stopniowo wydłużać, nie więcej jednak niż 10 do 15 minut.

10.  Liczenie
Proste zadania matematyczne, takie jak dodawanie, mnożenie do 100 itp. są również świetnym treningiem. Oczywiście zadania powinny być wykonywane w pamięci i trudnością dostosowane do wieku. Nie chodzi o to, żeby były bardzo trudne.
Podobnie działa ćwiczenie polegające na wymienianiu co trzeciej liczby lub w kolejności wszystkich liczb, które zawierają w sobie np. 3 i są jej wielokrotnością (3, 6, 9, 12, 13, 15 itd.). Podobnym zadaniem jest liczenie od 1 w górę z pominięciem np. wszystkich liczb, które zawierają w sobie 7 i są jej wielokrotnością (1, 2, 3, 4, 5, 6, X, 8, 9, 10, 11, 12, 13, X, 14, 16, X, 18, 19, 20, X, 22, 23 itd.). Im szybciej, tym trudniej.

Powyższe przykłady technik wspomagających koncentrację uwagi są jednymi z wielu. Ich różnorodność sprawi, że ćwiczenie tej umiejętności będzie ciekawe i przyjemne, choć jak każdy trening, wymaga wysiłku i pracy. Ważna jest w tym wszystkim ogromna konsekwencja działań ze strony dorosłych. Dzieci potrzebują ciągłego motywowania i wspierania ze strony opiekunów.


poniedziałek, 10 lutego 2014

Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy...


1) Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.

2) Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.

3) Masz problemy rodzinne, znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej.

4) Masz problem i nie wiesz jak go rozwiązać.

5) Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem.

6) Chciałbyś z kimś porozmawiać.

7) Chciałbyś pomóc innym, nie wiesz w jaki sposób.

8) Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.


Przyjdź także z każdą sprawą, z którą sam nie potrafisz sobie poradzić.

PRZYJDŹ ZAPRASZAM :):):)

Masz problem?
Nie wiesz gdzie szukać pomocy?
Chcesz porozmawiać?


PRZYJDŹ ZAPRASZAM!!!


DROGI UCZNIU!!!

Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:
Czujesz się źle w szkole lub w klasie;
Czujesz się samotny, odrzucony;
Masz problemy osobiste lub z nauką;
Masz problemy rodzinne, znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej;
Nie potrafisz porozumieć się z rówieśnikami;
Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem;
Chciałbyś pomóc innym, nie wiesz w jaki sposób;
Przyjdź także z każdą sprawą, z którą nie potrafisz sobie poradzić;
Przyjdź postaram się Ci pomóc!!!


DROGI RODZICU!!!


Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:
Nie potrafisz porozumieć się ze swoim dzieckiem;
Niepokoi Cię zachowanie dziecka;
Znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej i nie wiesz gdzie szukać pomocy;
Chcesz z kimś podzielić się swoimi kłopotami wychowawczymi;
Przyjdź wspólnie poszukamy rozwiązania problemów!!!

Lista miejsc, gdzie możesz szukać pomocy


1. 32 270 88 04 Pedagog szkolny.
2. 0 800-20-148 Anonimowa policyjna linia specjalna połączenie bezpłatne,czynne całą dobę.
3. (022) 654-40-41 Antydepresyjny Telefon Zaufania Fundacji Itaka.
4. (032) 231-06-06 Gminny Telefon Zaufania w Gliwicach.
5. 0 800-12-02-89 Infolinia Stowarzyszenia KARAN.Pomoc w problemach związanych z narkotykami. Czynne od pon. - pt. w godz. 10:00-17:00.
6. 0 801-109-696 Infolinia Pogotowia Makowego.Czynna codziennie od pon.- pt. 10:00-20:00, sob. 10:00-19:00.
7.(032) 253-05-00   0 801-199-990 Katolicki Telefon Zaufania oraz Ogólnopolski Telefon Zaufania. Tu znajdziesz informację o sieci profesjonalnej pomocy dot. narkotyków oraz wsparcie psychologiczne. Czynny od 16.00 do 21.00 codziennie. Całe połączenie płatne tylko 35 gr.
8. (032) 230-89-41 KANA – Katolickie Centrum Edukacji Młodzieży w Gliwicach, Pracownia Profilaktyki Uzależnień, ul. Jana Pawła II 7.
9. (032) 608-26-76 KANA – Śląskie Centrum Informacji o Sektach i Grupach Psychomanipulacyjnych
w Katowicach, pl. ks. Szramka 4.
10. 0 801-1200-02 Niebieska Linia (przemoc w rodzinie), www.niebieskalinia.pl Czynna w pon. - sob. 10:00-22:00, niedz. 10:00-16:00. Połączenie płatne, jak za pierwszy impuls.
11. (032) 271-84-42 Ośrodek Profilaktyki i Leczenia Uzależnień w Zabrzu, ul. Park Hutniczy 6.
12. (032) 335-53-40 Ośrodek Interwencji Kryzysowej w Gliwicach, ul. Świętokrzyska 5.
13. (032) 238-34-70 Ośrodek Leczenia Nerwic i Zaburzeń Jedzenia „Dąbrówka" w Gliwicach, ul. Asnyka 10.
14. (032) 231-05-69 Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Gliwicach, ul. Warszawska 35A.
15. (032) 375-02-12 Poradnia „FENIKS” w Gliwicach, ul.Młyńska 8.
16. (032) 231-26-90 Poradnia „PARTNER” w Gliwicach ul Wieczorka 22.
17. (032) 332-66-14 Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Gliwicach, ul. Zygmunta Starego 17.
18. (032) 270-21-02 Stowarzyszenie „FAMILIA” - Centrum Leczenia Uzależnień
w Gliwicach ul. Dębowa 5.

Klub dla Rodziców - spotkanie


Zapraszam wszystkich chętnych rodziców 
na spotkanie  warsztatowo - dyskusyjne
" Klubu dla Rodziców"
pl.  "Umiejętne stawianie granic i jasne reguły postępowania pomocą w wychowaniu"
Spotkanie odbędzie się w dniu 25. 02. 2014 r. o godz. 16.30 
na terenie Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej ul. Warszawska 35a tel. 032 231 05 69

Organizatorzy:
mgr Barbara Borowska
mgr Małgorzata Tomaszewska

poniedziałek, 27 stycznia 2014

dysleksja rozwojowa



Informacje dla rodziców


 Co to jest dysleksja rozwojowa???                                                                                Dysleksja rozwojowa są to specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Spowodowane są zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem układu nerwowego.

Objawy dysleksji rozwojowej


-         Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu ujawniają się dopiero w szkole, podczas gdy już w okresie przedszkolnym można zauważyć objawy, które cechują tzw. dzieci ryzyka dysleksji.
-         opóźniony rozwój mowy;
-         mała sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi, rysowania i pisania (brzydkie pismo);
-         wadliwa wymowa, trudności z wypowiadaniem złożonych słów, błędy gramatyczne;
-         trudności z różnicowaniem głosek podobnych oraz z wydzieleniem sylab, głosek ze słów i ich syntezą;
-         trudności z wykonywaniem układanek i odtwarzaniem wzorów graficznych;
-         oburęczność;
-         mylenie prawej i lewej ręki;
-         trudności w czytaniu pomimo dobrej inteligencji oraz braku zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego;
-         trudności z opanowaniem poprawnej pisowni: pismo zwierciadlane, mylenie liter podobnych pod względem kształtu (p-b-d-g), liter odpowiadających głoskom zbliżonym fonetycznie, opuszczanie liter, błędy ortograficzne pomimo znajomości zasad ortografii..

Ważne!!!
Przed zdiagnozowaniem dysleksji sprawdź czy dziecko nie posiada ubytku słuchu bądź wzroku!!


Materiały do pobrania:

Linki zostały pobrane z Polskiego Towarzystwa Dysleksji

przewodnik dla rodziców

dekalog dla rodziców